همیشه خوانده ایم <آمده ام شاه پناهم بده>، اینبار تو آمده ای و چه نیکو آمدنی. خواهرت یک هفته ای هست که بر سر راهت به استقبال نشسته در قم، برادرت هم در شیراز، پسرت حسین(ع) هم اینجا در قزوین. آقا جان! مدت هاست آهو ها منتظر آمدن تو هستند، حتی شاید شکارچی ها هم. منتظر قدومی سراسر برکت، نیم نگاهی از جانب شما و شاید دستی نوازشگر. بیا تا آفتابمان از شرقی ترین نقطه نه، از مشهد از مرکز شهر، بر مرکز ایران بتابد. بیا تا باران رحمت الهی جانهای خسته مان را بشوید. بیا که مشهدت قبله ی عشق ایرانیان است و حرمت مسجد الحرام. مگر قال المعصوم(ع) نیست که <زیارت حرم ثامن الحجج، حج فقراست>، پس ما دین و دنیای مان از مشهد، از کنار حرمت، از پایتخت ایمانی اهل ایران معنا دار شده است، احرام را پشت دروازه های شهر می بندیم و لبیک گویان همچون کبوتران حرمت به دور ضریح درخشان تو می چرخیم، نمازطواف را پشت پنجره فولاد شما قامت می بندیم، الله اکبر. سعیمان از نقاره خانه تا گنبد، چه صفایی دارد و بعد سیراب شدن از زمزم سقاخانه. بین الحرمین ما را فرزندان موسی کاظم (ع) ساخته اند؛ از شاهچراغ شیراز تا شاهزاده حسین قزوین از قزوین تا قم و از معصومه(س) تا مشهد، بین الحرمینی به وسعت یک کشور.

راستی از مولایمان چه خبر؟ از جمکران؟ هر روز در قنوت نمازمان دعایی که شما به ما آموخته اید می خوانیم؛ بسم رب المهدی، الهم کن لولیک...

آقا! هر چه در راه گفته ای کاتبان نوشته اند، امروز هم <سلسله الذهبت> الگوی ما برای سلسله الولایه است. ما انقلابمان از صحن انقلابت آغاز شده، جمهوریمان در جمهوریت اسلامی شده، دنیایمان با وجود شما جامع شده و از ولایت شما ولایتمان بوی عشق گرفته است. کلید کشورمان امروز در دست گوهرین مردی از تبار آفتاب، از همسایگی شما به نیابت فرزندتان، به امانت است.

آقا جان! حال و روز زمین چندان خوش نیست, همه منتظرند.

منتظرند تا بیاید مردی که بقیه خداست در زمین و حجت او در میان خلق. جز دخیلی بر پنجره فولاد, اشکی روان از چشم و دستی فراز برای دعا چیزی نداریم؛ شما از خدا بخواه که تو می دانی چگونه خواستن را, که تو باب الحوائجی و رضا. ای راضی کننده هر نالایق گدا...