به نام خدا

دیشب را خوب نخوابیده ام؛ استرس برخی کارهای انجام نشده، برخی کارهای زمین مانده و برخی مشکلات روزمره. اما خوب! مشکلات همیشه هست ولی بعضی فرصت ها همیشه نیست؛ این فرصت اگر راهیان نور جنوب باشد، آن هم با دانشجویان غیر ایرانی هر آدم کنجکاوی را به خود جذب می کند، هر چه قدر هم بهانه برای نرفتن وجود داشته باشد!

اردوی راهیان نور با حضور چینی و اکوادوری و سوری و تاجیک و افغان و هندی و پاکستانی و آفریقایی و حتی عراقی! بله، راهیان نوری با مدعوینی از شرقی ترین نقاط چین تا غربی ترین نقاط آمریکای لاتین.

قرار حرکت طبق اعلام قبلی، ساعت 6 و نیم صبح است؛ یعنی دقیقاً منطبق با طلوع آفتاب. اما به روال همه ی اردوهای دیگر 2 تا 3 ساعت تاخیر نمک کاره! از بهانه ی جمع کردن وسایل تا بهانه های راننده های اتوبوس؛ بماند که اتوبوس ما دوبار برای موبایل ویلسون اکوادوری متوقف شد! دفعه ی دوم که برای موبایل اش پیاده شد، یه سری هم به مغازه زده بود و سی چهل تا آبمیوه ی پرتقال خریده بود! خواستم بهش یه تیکه ی آبدار بندازم که تو دلم گفتم، ولش کن، اول سفر و اول آشنایی...

اما از این که بگذریم کلاً همانقدر که بردن سوری و بحرینی و عراقی به مناطق دفاع مقدس پر فایده و پر استفاده است، شاید بردن بودایی چینی و مسیحی اکوادوری خیلی خوب نباشه. مثل همین بنده ی خدا که سفر راهیان نور رو با جورنِی در کنار سواحل کشورش اشتباه گرفته!

تو دلم تقابل خیر و شر شده، از یک طرف شری که میگه چرا باید اینا رو ببریم جنوب و از طرف دیگه خیری که میگه هیچکس بی دعوت مقتل شهدا نمیره...

سالی که گذشت-قسمت دوم: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

«فرهنگ و صف آرایی فرهنگی در مقابل دشمن آن چیزی است که بنده هم اگر در راه آن کشته شدم، احساس می کنم که در راه خدا کشته شده ام»[1] امثال این جمله و تاکیداتی از این دست را بارها از زبان و بیان شیرین رهبر معظم انقلاب شنیده ایم، اما وقتی چنین موضوع مهمی که حتی رهبر انقلاب بدون مبالغه حاضر است در راه اعتلاء آن جانش را بدهد، توسط متولیانش جدی گرفته نمی شود،‌ نگرانی دو چندان خواهد شد؛ «بنده، نگران مسئله فرهنگ هستم... امیدوارم مسئولان فرهنگی توجه داشته باشند که چه می کنند، با مسائل فرهنگی نمی شود شوخی و بی ملاحظگی کرد»[2] این عملکرد غیر قابل دفاع و به شوخی گرفتن برخی احکام دینی به همراه چشم پوشی(چه به عمد و چه به دلیل کم توجهی) بر روی برخی معضلات فرهنگی و حتی حمایت از برخی حرکت های ضد فرهنگی کار را به جایی رساند که رهبر بصیر انقلاب در اولین سالگرد دولت و در دیدار با دولتیان فرمودند: «اشتباهات فرهنگی به راحتی قابل جبران نیست، باید سیاست های فرهنگی نظام به درستی درک و اعمال شود... هر گونه تغییر مسیر فرهنگ از چارچوب اسلام، موجب برهم خوردن هویت واقعی جامعه می شود»[3] یعنی آنقدر آش فرهنگ دولت یازدهم بی محتوا و شور بود که رهبر فرهنگسازش در دیدار با شاعران فرمود: «با آقای وزیر حرف زیاد داریم، در عرصه فرهنگ اشکال جدی داریم»[4]

در نوشته ی پیش رو قصد داریم به برخی از مهم ترین اقدامات و مواضع مدیران وزارت فرهنگ دولت اعتدال بپردازیم؛ وزارتخانه ای که مسئولش"علی جنتی" 65 ساله است؛ پس بخوانید:

سالی که گذشت-قسمت اول-وزارت نفت

پایان هر سال در فرهنگ ایرانی ما، زمان خوبی برای "خانه تکانی" است؛ زمانی برای زدودن کثیفی ها، پاک و تمیز کردن وسایل، خرید و برطرف کردن کمبودها، جایگزین کردن لوازم بهتر با لوازم غیر قابل استفاده و...

البته بسیار مهم تر از خانه تکانی و تمیز کردن محیط، محاسبه ی عملکرد سالانه اعضای خانه و با اهمیت تر از همه، مسئول امور خانواده است؛ از دخل و خرج خانه، فرصت هایی که از دست رفت و‌ تلخ و شیرین های سال گرفته، تا برنامه ریزی برای آینده. حال اگر تعریف ما از این خانه، کشور عزیز و اسلامی مان ایران و تعریف ما از مسئول خانه، دولت باشد، قضیه بسیار مهم تر و قابل بررسی تر خواهد شد؛ بخوانید:

از شروع به کار دولت یازدهم بیش از 18 ماه می گذرد؛ یعنی دیگر ما با یک دولت جدید و تازه از راه رسیده رو به رو نیستیم؛ پس عملکرد این مجموعه را می توان در چنین زمان نسبتاً طولانی، بهتر ارزیابی نمود. از نگاه دیگر هم می توان گفت، در نظام جمهوری اسلامی، مسئول همه ی امور اجرایی کشور در همه زمینه ها قوه مجریه می باشد؛ به بیان ساده تر اینکه حکومت و اِعمال احکام آن را همه ی مردم از چشم دولتمردان و دولتزنان (!) می بینند. علاوه بر همه ی این ها باید ضمن یادآوری اسناد و فرامین بالادستی به مسئولان اجرایی، ‌عملکرد آنها را در انجام وظایف محوله نیز مورد مداقه قرار داد. در نوشته حاضر به برخی از اقدامات مثبت و منفی دولت در زمینه "نفت و فرآورده های وابسته به آن" در سال 1393 خواهیم پرداخت.