پرده اول...

هنوز گذر زمان و گرد تاریخ نتوانسته خاطرات 88 را از اذهان پاک نماید. فقط دو سال پیش بود. هنوز رقاصی های اجانب یادمان هست. بشکن های میلیبند، خوشحالی گردون براون، سرمستی بی بی سی!

کافی بود سطل زباله ای بسوزد یا شیشه ای بشکند، تا فریادی برآید از دهان روباه پیر که: « آِّآآـــــــــــــــی ایها الناس! بشتابید... وا حقوق بشرا! وا دموکراسیا! وا آزادیا! وامصیبتا! و حتی وا اسلاما!!! چه کرد جمهوری اسلامی با سوزانندگانِ سطل زباله(!) » و « چه کرد پلیس ایران با کسی که آرام و بی صدا به انبار مهمات حمله برد! » و « چرا نباید فیس بوک، اندیشه آزاد جوانان ایران را بگستراند! » و « چه زیباست صدایی که می خواند: تفنگت را زمین بگذار... » و « چقدر خر حیوان نجیبی است! (مهاجرانی بارها به خوردن شیر خر در کودکی بالیده است) » و « چرا فتنه گران در بندند. » و « چرا ساندیسی ها به ما می خندند؟ »

پرده دوم...

رویای شیرین روباه فقط 8 ماه ادامه داشت، فقط 8 ماه. اما حتی 9 دی هم حساب کار را به دست روباه نداده بود، عقلش قد نمی داد! روز قدس، 13 آبان، 16 آذر، 22 بهمن...سالگرد حماسه 22 خرداد، و دوباره بهمن...بهمن 89

بهمن 89، آنجایی که بن علی رفتنی شد؛ ستون خیمه قذافی افتاد و نا مبارک...حسنی مبارک 22 بهمن ما را عید در عید کرد. اما انگار هنوز چرت روباه پاره نشده! حتی خون شهدای بحرین هم نتوانست روباه را بیدار کند.

پرده سوم...

یک مرد. نشسته بر مسند ولایت. و چه زیبا گفت:« این حرکت بیداری قطعا تا قلب اروپا پیش خواهد رفت و ملت های اروپا ضد سیاستمداران و زمام داران خود که آنها را تسلیم محض سیاسی، فرهنگی و اقتصادی امریکا و صهیونیست ها کرده اند، به پا خواهند خاست » اما انگار گوش کسی بدهکار نبود یا شاید هم کسی جدی نگرفت...مگر می شود اروپا با آن ثبات! با آن آزادی بیان! با آن رفاه اقتصادی! و آن مردم سالاری... اما شد. هم در مادرید، هم در آتن، هم در مینسک، وهم در لندن. اما باز هم انگلیسی ها خواب ماندند!

پرده آخر.

ماه عسل شاهزاده انگلیسی نه خوش یمن بود و نه مبارک. حداقل روند نزول و رکود اقتصاد بریتانیا را تشدید کرد.

امروز سراسر انگلیس در آتش خشم مردمی می سوزد که چه به نام اعتراض و چه با نام آشوب، در میادین شهر خود تظاهرات آرام( از جنس همان راهپیمایی آرام سال 88 خودمان! ) برگزار می کنند. لندن، لیورپول، منچستر، بیرمنگام، لیدز، لستر و...

اصل قضیه بماند که آیا این حوادث اعتراض است یا آشوب، درست است یا غلط، خوب است یا بد؛ به ما هم که در امور کشورها دخالت نمی کنیم، ربطی ندارد! حتی اگر بی بی سی راهپیمایی در تهران را اعتراض بداند و در لندن اغتشاش، اما نکته مهم را آن ضرب المثل شیرین فارسی می گوید که:« چاه کن ته چاه است. »

« دیوید کامرون » دستور سرکوب داده است، نیروی پلیس از 60 هزار به 160 هزار نفر افزایش خواهد یافت، طرح قطع شبکه های اجتماعی مثل فیس بوک و توئیتر در دست بررسی است، حتی نمایندگان مجلس خواهان بازگشت ارتش از افغانستان و کنترل اوضاع هستند، بیش از 4 میلیون و 600 هزار دوربین در سطح شهرها رفت و آمدها را کنترل می کنند، اخبار حاکی از بازداشت بیش از 1000 شهروند در چند روز اخیر است، آمار زخمی ها و کشته شدگان درگیری ها متناقض است اما برخی خبرگزاری ها خبر از 5 کشته می دهند، و...

باز هم می گویم ما در امور داخلی انگلیس دخالت نمی کنیم حتی اگر تعداد فقرایشان را بدانیم، حتی اگر بسیج مان برای امدادرسانی به محرومین انگلیس اردو جهادی بگذارد! ،حتی اگر المپیک 2012 نزدیک باشد، حتی اگر اعتصاب ها اوضاع اقتصادی را بدتر کند؛ اما با اتفاقات لندن باورمان تقویت می شود: « والله خیر الماکرین » و چه عالم رهبری و چه زیبا باورهایمان را تفسیر می کند.

درزی در کوزه افتاده، حتی اگر هنوز خواب باشد، حتی اگر ما نخواهیم، حتی اگر برای آقازاده فراری بد باشد، حتی اگر آبروی اپوزیسیون خارج نشینِ اجنبی پرست را ببرد، حتی اگر سران فتنه را از این هم خوارتر کند، حتی اگر دموکراسی را به چالش بکشد، اما نمی دانم چرا کسی ( یا مرغی خوش خوان! ) تفنگت را زمین بگذار نمی خواند...