یک ساعتی هست که از اندیمشک حرکت کرده ایم. همه گرسنه و تشنه و خسته ایم. تنویر می پرسد: «کی می رسیم؟» گفتم: «یک ساعت دیگه» خودش شروع به صحبت می کند: «پرواز من از هند به تهران 4 ساعت طول کشید؛ آنقدر خسته شدم که چند روز کلافه بودم. هنوز هم که یاد آن روز می افتم بدم می آید! اما الان با این اتوبوس تا حالا خسته نشدم، خیلی خوب است.»

نمی دانم شاید در ایران تعارف کردن رو بلد شده و یا واقعاً راست میگه!

به نام خدا

دیشب را خوب نخوابیده ام؛ استرس برخی کارهای انجام نشده، برخی کارهای زمین مانده و برخی مشکلات روزمره. اما خوب! مشکلات همیشه هست ولی بعضی فرصت ها همیشه نیست؛ این فرصت اگر راهیان نور جنوب باشد، آن هم با دانشجویان غیر ایرانی هر آدم کنجکاوی را به خود جذب می کند، هر چه قدر هم بهانه برای نرفتن وجود داشته باشد!

اردوی راهیان نور با حضور چینی و اکوادوری و سوری و تاجیک و افغان و هندی و پاکستانی و آفریقایی و حتی عراقی! بله، راهیان نوری با مدعوینی از شرقی ترین نقاط چین تا غربی ترین نقاط آمریکای لاتین.

قرار حرکت طبق اعلام قبلی، ساعت 6 و نیم صبح است؛ یعنی دقیقاً منطبق با طلوع آفتاب. اما به روال همه ی اردوهای دیگر 2 تا 3 ساعت تاخیر نمک کاره! از بهانه ی جمع کردن وسایل تا بهانه های راننده های اتوبوس؛ بماند که اتوبوس ما دوبار برای موبایل ویلسون اکوادوری متوقف شد! دفعه ی دوم که برای موبایل اش پیاده شد، یه سری هم به مغازه زده بود و سی چهل تا آبمیوه ی پرتقال خریده بود! خواستم بهش یه تیکه ی آبدار بندازم که تو دلم گفتم، ولش کن، اول سفر و اول آشنایی...

اما از این که بگذریم کلاً همانقدر که بردن سوری و بحرینی و عراقی به مناطق دفاع مقدس پر فایده و پر استفاده است، شاید بردن بودایی چینی و مسیحی اکوادوری خیلی خوب نباشه. مثل همین بنده ی خدا که سفر راهیان نور رو با جورنِی در کنار سواحل کشورش اشتباه گرفته!

تو دلم تقابل خیر و شر شده، از یک طرف شری که میگه چرا باید اینا رو ببریم جنوب و از طرف دیگه خیری که میگه هیچکس بی دعوت مقتل شهدا نمیره...